کلا اعتقادات مردم ارزشمند هستن به شرطی که اعتقاد واقعی باشن نه اجباری و به خاطر به دست آوردن تایید دیگران.
به نظر من حتی اگه یه نفر یه اعتقاد غلط داشته باشه ولی مال خودش باشه بهتر از اینکه 3 تا کار خوب از دیگران تقلید کنه ولی اعتقادی بهشون نداشته باشه.
به خاطر همینکه کسی که مانتو بپوشه و بهش اعتقاد داشته باشه بهتر از یه چادریه که فقط به اصرار دیگران سرش میکنه و هر جا فرصت گیر بیاره درش میاره که اینجور افراد زیاد هم هستن.
ولی یه سری هم هستن که به خاطر خودشون چادری شدن و حرف 100 نفر هم روشون تاثیر نمیذاره و همیشه سفت و محکم با دست و دندون پوشش خودشونو حفظ میکنن. یعنی در این حد اعتقاد دارن. به اینا میگن چادری واقعی و قابل احترام.
ولی الان داشتم یه مقاله ای میخوندم راجع به تنهایی جالب بود. مقالش انگلیسیه من چون رشتم زبان بوده از اینجور مقاله ها زیاد خوندم. ولی این یکی جالب بود نوشته بود:
نداشتن دوست دلیل اصلی تنهایی آدمها نیست دلیل اصلیش اینکه فکر میکنن عامل رهایی از تنهایی داشتن دوسته. تو یکی از کامنت ها هم یه نفر گفته بود هیچکس واقعا شاد نیست مگر اینکه موقع تنهایی هم شاد باشه.
در کل میخواست بگه تنهایی چیزی نیست جز یه سری افکار غلط که تو ذهن شما میاد اگه این افکار کنار بذارید بدون نیاز به هیچکس میتونید شاد باشید و احساس تنهایی نکنید.
این هم لینک مقالش:
Dealing With Loneliness Without Making Friends
فکر کنم باید به این سمت برم.